Του Παντελεήμων
Ράπτη.
Ξεκινάει το σχολείο.
Περίεργα και ανήσυχα πρόσωπα ξεκινούν ένα ταξίδι γνώσης και γνωριμιών.
Από τα χρόνια του παιχνιδιού και της ξεγνοιασιάς σιγά σιγά
πρέπει να περάσουν σε χρόνια που έστω και λίγο θα τους μειώσουν την ελευθερία
και θα τους βάλουν σε καλούπια. Χωρίς να αντιληφθούμε τη λέξη
"καλούπια" αρνητικά, την εξετάζουμε όσον αφορά το διάβασμα που θα
είναι απαραίτητο να κάνουν για το σχολείο. Διάβασμα που αρχικά γίνεται με τη
βοήθεια των γονιών.
Ξέρετε, ο μπαμπάς στα μαθηματικά και η μητέρα στα ελληνικά.
Γνωστά πράγματα σε ελληνικές οικογένειες που είναι από τα λίγα που δεν θα
θέλαμε να αλλάξουν. Μέχρι και στην οικογένειά μου, έτσι γινόταν η
ανάθεση!
Στα χρόνια αυτά του σχολείου, υπάρχει ένα στάδιο στο οποίο
το παιδί πρέπει να περάσει από τα χέρια των γονιών στα δικά του χέρια (ή μάλλον
πόδια). Θα ξεκινήσει δειλά δειλά σε μια προσπάθεια να πει το μάθημα της
Αργοναυτικής Εκστρατείας στον εαυτό του, θα συνεχίσει στην αντιγραφή χωρίς να
τη δείξει στους γονείς για τσεκάρισμα και θα ολοκληρωθεί με μια πορεία προς τον
προγραμματισμό του χρόνου και των δραστηριοτήτων. Οι γονείς στην πορεία αυτή
οφείλουν να είναι εκεί για να οδηγήσουν το παιδί τους σε ασφαλές μονοπάτι και
όχι σε ένα μονοπάτι λανθασμένων επιλογών.
Το πέρασμα από την ασφάλεια των γονιών πρέπει να ξεκινήσει
από την ηλικία των 7 ετών σιγά σιγά με ασφαλή καθοδήγηση. Πρώτα πρώτα, στην
ηλικία αυτή οι γονείς πρέπει να ξεκινήσουν με μια απαλή καθοδήγηση στις
εργασίες των παιδιών από εκεί που ήταν συνέχεια από πάνω. Με ένα μικρό
τσεκάρισμα των εργασιών θα έχουμε περάσει στην αυτονομία των παιδιών σε ένα
πρώτο στάδιο και την ανάθεση της κάθε εργασίας στον γονιό απλά για έλεγχο. Το
παιδί από εκεί που δούλευε με βοήθεια τώρα μπορεί απλώς με καθοδήγηση να
δουλέψει μόνο του. Ύστερα από κάποιο καιρό οι γονείς μπορούν να αφήσουν στο
παιδί την οργάνωση του χρονικού πλαισίου. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να του
αφήσουν 1 ώρα για να ολοκληρώσει τα μαθήματά του διότι μετά θα ακολουθήσει π.χ.
ποδόσφαιρο. Φυσικά, μπορεί τις πρώτες φορές να μην πετύχει επειδή τα παιδιά
έχουν την τάση να χαζεύουν και να μην έχουν αίσθηση του χρόνου αλλά με τον
χρόνο όλα θα γίνουν. Οπότε, εφόσον το παιδί έχει αποκτήσει και την αίσθηση του
χρόνου μένει μονάχα η τακτική οργάνωση των εργασιών ανά μάθημα και δυσκολία.
Εκεί ο καθένας έχει τις δικές του προτιμήσεις ανά μάθημα και φυσικά το φόρτο
εργασίας ποικίλλει.
Νομίζω αυτά τα τρία στάδια μπορούν να αποκτηθούν σε βάθος
τριών χρόνων και το παιδί στην Δ' Δημοτικού να μπορεί να αυτονομηθεί στις
εργασίες που κάνει. Χρειάζεται ωστόσο σταδιακή προσοχή και παρακολούθηση γιατί
μπορεί να αφεθεί σε χρονικά πλαίσια στενά και λανθασμένες επιλογές. Ο γονέας
πάντοτε πρέπει να είναι εκεί για τυχόν απορίες και καθοδήγηση σε όλα τα χρόνια
του σχολείου.
Υπενθυμίζω ότι από τη στιγμή που το παιδί έχει αυτονομηθεί
στο διάβασμα δεν λύνονται όλα τα προβλήματα και πρέπει διαρκώς να το βοηθάμε
και να το στηρίζουμε αλλιώς ενδεχομένως να προκύψουν κενά, μη κατανόηση εννοιών
και αμέλεια για το σχολείο. Η αυτονομία είναι μια αρετή σημαντική αλλά και
δύσκολη στην πορεία του ανθρώπου. Από το να αυτονομηθεί στο διάβασμα, μέχρι να
μάθει ο κάθε άνθρωπος να ζει μόνος του αλλά και να μπορέσει οικονομικά να
σταθεί χρειάζεται συμπορευτές και καθοδηγητές για σωστά αποτελέσματα!
Πηγή:
citymomenti.blogspot.gr
