Παρθένα
Τσοκτουρίδου.
Αναστέναξε το σιωπηλό φεγγάρι
στην απρόσμενη τροχιά
των λόγων της εξουσίας.
Η μοναξιά του ταράχτηκε
από τους αφρώδεις παφλασμούς
της μανιασμένης θάλασσας,
από τα ξύλινα χέρια
που εκλιπαρούσαν στον ουρανό
να μη βάψει στα κόκκινα
την αλήθεια της γης,
το χώμα των φτωχών
κι αδύναμων ψυχών,
να μη ματώσει τον άνεμο
στα μακρινά του ταξίδια,
να μη κλείσει σε σπηλιές
τα όνειρα των ποιητών
με τα δακρυσμένα μάτια
και τα φιμωμένα στόματα
της άνομης τρομοκρατίας.
Ο φάρος της γνώσης
οδήγησε τα ίχνη του
στα βήματα της μοναξιάς,
εκεί όπου η σκιά της αγκάλιασε
τις άλεκτες βάρκες δίχως πανιά
αφήνοντας την ανασεμιά της
στο μεγάλο ταξίδι της λησμονιάς
και της αιωνιότητας.
